شاید اسم "نیکولو ماکیاولی" رو شنیده باشی؛ فیلسوف ایتالیاییِ دوران رنسانس که کتاب معروفش "شهریار" (The Prince) قرنهاست انجیلِ قدرتِ سیاستمدارهاست. امروز تو این قسمت میخوام دست بذارم روی یه زخمِ باز و واقعیتی که خیلیها سعی میکنن قایمش کنن.
قبل از اینکه بریم سرِ اصل مطلب، بذار شفاف بگم: من اینجا نیستم که تمام تفکرات ماکیاولی رو تایید کنم یا بگم "برید نقش بازی کنید". نه! نظر مردم، چه غریبه چه آشنا، هیچوقت برای من پشیزی ارزش نداشته و نخواهد داشت. اینکه بخوای زندگیت رو بر اساس تایید بقیه بنا کنی، تهش پوچیه و تباهی.
اما...یه حقیقتِ تلخ وجود داره که حتی اگه قبولش نداشته باشی، زیرِ چرخدندههاش له میشی: جامعهی امروز، جامعهی چشمهاست، نه مغزها.
در این مقاله ویژه، ۱۰ قانونِ ماکیاولیستی برای تسخیرِ نگاهها رو برات باز میکنم که باید مو به مو اجرا کنی.
جهان ما بر پایهی قضاوت شدن بنا شده. آدما فرصت و حوصلهی کشف کردنِ درونِ عمیق و عرفانیِ تو رو ندارن. اونا تو ثانیهی اول اسکنت میکنن و پروندهت رو میبندن. پس بیا این تئوری خطرناک ماکیاولی رو باز کنیم.
ماکیاولی تو کتاب شهریار یه جملهی ترسناک داره که میگه:
 این محتوا فقط برای اعضای ویژه ادامه دارد!این تنها بخش کوچکی از مجموعهٔ تحلیلی و تخصصی ماست که فقط با فعالسازی عضویت ویژه (VIP Membership) در دسترس شما خواهد بود.
کمترین بهای دانش شما. |