بحران اصلی اینجاست: “عدم صلاحیت”
جامعهی ما پر شده از والدینی که تنها هنرشان انتقالِ ژنِ “ترس” و “اطاعت کورکورانه” به نسل بعد بوده. کسانی که واژهی مقدس “پدر” یا “مادر” را یدک میکشند اما دریغ از درایتی برای هدایتِ روحی فرزند. این دسته از والدین، ناخواسته (و گاهی خواسته) فرزندانی “ناکام” و “عقیم از نظر روحی” بار آوردند، چون خودشان چیزی جز “ترسوهای مدعی” نبودند.
فهرست مطالب
غمانگیزتر اینجاست که این قشرِ ناکارآمد، هنوز هم سکوت نمیکنند! هنوز هم استراتژیستهای شکستخوردهای هستند که زبانشان دراز است و میخواهند برای نسلِ هوشمندِ امروز، با مغزهای فسیلشدهی دیروز نسخه بپیچند. اگر والدینتان جزو این دسته هستند، باید بدانند:
شما دلیلِ اصلیِ درجا زدنِ فرزندانتان هستید. والدینی که دیدنِ اوج گرفتن و “مستقل شدن” فرزندشان برایشان سخت است، چون ناخودآگاه میخواهند ثابت کنند “تو بدون ما هیچی نیستی”. این اسمش عشق نیست؛ این خودخواهیِ محض است.
تابوشکنیِ ضروری:
شاید وقت آن رسیده که زاویهی دیدمان را به مقولهی “احترام” تغییر دهیم. نسل ما به خوبی میبیند: وقتی جوانی درون ذهن خود مرز میکشد و افکارش را از کنترلگریِ مسموم دور میکند، نباید انگِ بیوفایی به او زد. باید صریح گفت: گاهی فاصله گرفتن از تفکراتِ معیوبِ کانونِ خانوادهای که مسموم شده، “بهداشتیترین تصمیمِ عمر” است.
احترام به پدر و مادر واجب است؟ بله، اما به شرطی که آنها واقعاً “پدری” و “مادری” کنند، نه اینکه با کنترلگری و تحقیر، ثانیه به ثانیه پیر شدن و فرسودگیِ فرزندشان را جلو بیندازند. این گزارش، احترام میگذارد به تمام کسانی که جراتشو داشتن برای سلامت روانشان، مرزهای سالمی دورِ افکار و تصمیماتشان بکشن.
وقتی خانواده تبدیل به سوهانِ روح میشه، چسبیدن به الگوهای فکری آنها فضیلت نیست، خودآزاریه. این مقاله ثبتِ مشاهدهی دقیق از جوانانی است که سالهاست مودبانه سکوت کردن تا حرمتها حفظ بشه؛ اما خبر ندارن که حرمتِ آینده و استقلال فکری اونا، سالها پیش شکسته شده بود.
آیا شما هم قربانی این “جنگ خانگی” هستید؟
ریشهی این تفکرات مسموم از کجاست؟ اصا چه عواملی والدین رو به سمت “کنترلگری افراطی” سوق دادش؟ آیا فقط آنها مقصرند یا دستهای پنهانِ دیگری هم در کاره؟
در ادامهی این مقاله (بخش ویژه)، میخواهیم نقاب از چهرهی “مهندسین اصلیِ این تباهی” (دینِ سیاسی و سیاستمدارانِ فرتوت) برداریم و بتهای تقدسِ دروغین را بشکنیم…
بحران اصلی اینجاست: “عدم صلاحیت”
جامعهی ما پر شده از والدینی که تنها هنرشان انتقالِ ژنِ “ترس” و “اطاعت کورکورانه” به نسل بعد بوده. کسانی که واژهی مقدس “پدر” یا “مادر” را یدک میکشند اما دریغ از درایتی برای هدایتِ روحی فرزند. این دسته از والدین، ناخواسته (و گاهی خواسته) فرزندانی “ناکام” و “عقیم از نظر روحی” بار آوردند، چون خودشان چیزی جز “ترسوهای مدعی” نبودند.
غمانگیزتر اینجاست که این قشرِ ناکارآمد، هنوز هم سکوت نمیکنند! هنوز هم استراتژیستهای شکستخوردهای هستند که زبانشان دراز است و میخواهند برای نسلِ هوشمندِ امروز، با مغزهای فسیلشدهی دیروز نسخه بپیچند. اگر والدینتان جزو این دسته هستند، باید بدانند:
شما دلیلِ اصلیِ درجا زدنِ فرزندانتان هستید. والدینی که دیدنِ اوج گرفتن و “مستقل شدن” فرزندشان برایشان سخت است، چون ناخودآگاه میخواهند ثابت کنند “تو بدون ما هیچی نیستی”. این اسمش عشق نیست؛ این خودخواهیِ محض است.
تابوشکنیِ ضروری:
شاید وقت آن رسیده که زاویهی دیدمان را به مقولهی “احترام” تغییر دهیم. نسل ما به خوبی میبیند: وقتی جوانی درون ذهن خود مرز میکشد و افکارش را از کنترلگریِ مسموم دور میکند، نباید انگِ بیوفایی به او زد. باید صریح گفت: گاهی فاصله گرفتن از تفکراتِ معیوبِ کانونِ خانوادهای که مسموم شده، “بهداشتیترین تصمیمِ عمر” است.
احترام به پدر و مادر واجب است؟ بله، اما به شرطی که آنها واقعاً “پدری” و “مادری” کنند، نه اینکه با کنترلگری و تحقیر، ثانیه به ثانیه پیر شدن و فرسودگیِ فرزندشان را جلو بیندازند. این گزارش، احترام میگذارد به تمام کسانی که جراتشو داشتن برای سلامت روانشان، مرزهای سالمی دورِ افکار و تصمیماتشان بکشن.
وقتی خانواده تبدیل به سوهانِ روح میشه، چسبیدن به الگوهای فکری آنها فضیلت نیست، خودآزاریه. این مقاله ثبتِ مشاهدهی دقیق از جوانانی است که سالهاست مودبانه سکوت کردن تا حرمتها حفظ بشه؛ اما خبر ندارن که حرمتِ آینده و استقلال فکری اونا، سالها پیش شکسته شده بود.
آیا شما هم قربانی این “جنگ خانگی” هستید؟
ریشهی این تفکرات مسموم از کجاست؟ اصا چه عواملی والدین رو به سمت “کنترلگری افراطی” سوق دادش؟ آیا فقط آنها مقصرند یا دستهای پنهانِ دیگری هم در کاره؟
در ادامهی این مقاله (بخش ویژه)، میخواهیم نقاب از چهرهی “مهندسین اصلیِ این تباهی” (دینِ سیاسی و سیاستمدارانِ فرتوت) برداریم و بتهای تقدسِ دروغین را بشکنیم…
اینجا منطقه ممنوعه است. اگر اشتراک ویژه دارید، برای خوندنِ ادامهی دادنامه آماده شید.
 این محتوا فقط برای اعضای ویژه ادامه دارد!این تنها بخش کوچکی از مجموعهٔ تحلیلی و تخصصی ماست که فقط با فعالسازی عضویت ویژه (VIP Membership) در دسترس شما خواهد بود.
کمترین بهای دانش شما. |
نظری ندارم! اولین نفر باشید.