یه اپیدمی عجیب افتاده تو شهر. انگار یه ویروس «شبیه هم باش» تو هوا پخشه و همه گرفتن. یه دور تو خیابون بزنی، منظره همینه: یه سری استایل تکراری، یه سری قیافه‌های کپی شده. دختر و پسر هم نداره. انگار همه از روی یه جزوه دارن تقلب می‌کنن. جیگرای من ماشالا از لحاظ چهره همه یکی از یکی خوشگل تر پس حیف نیست اینطوری با یه استایل، آرایش یا مدل مو و … خودتون و شبیه همدیگه میکنید، دختر پسر هم نداره.
شاید بگی خب مد شده! ولی داستان عمیق‌تر از این حرفاست. اگه ریشه‌یابی کنیم، تهش می‌رسیم به یه کلمه: ترس. ترس از قضاوت شدن، ترس از تنها موندن، ترس از اینکه انگشت‌نما بشی. ریشه این ترس چیه؟ نبود اعتماد به نفس. ترس از اینکه یکی بیاد بگه:
این چیه میپوشی، کی دیگه از اینا میپوشه؟
گلم وقتی میری لباسی رو می‌خری که مد شده، فقط یه لباس نخریدی؛ تو «تایید جمعی» رو خریدی. یه حس امنیت کاذب که «خب منم مثل بقیه‌ام، پس کسی بهم گیر نمیده.» این یعنی سلیقه و دل خودت رو گذاشتی ته صف، تا خیالت راحت باشه که عضوی از گله هستی. تهش چی میشه؟ تبدیل می‌شی به یه آدم بی‌خطر، بی‌ریسک، و کاملاً… بی قیمت.
تریپ بگ دوس داری؟ باشه بپوش خیلی هم شیک. تریپ رسمی دوس داری ولی میگی الان همه بگ میپوشن. میپوشن که بپوشن به تخم مرغ یخچالت. برو رسمی بپوش. زیرپیرن و شلوار لی دوس داری، نه دیگه اونو نپوش دیگه، قراره استایلی که دوس داری بپوشی نه اینکه تریپی بزنی مستقیم ببرنت امین آباد داش گلم.
این ویروس از کمد لباس به مغزت می‌رسه
فاجعه اینه که این فقط تو لباس پوشیدن نیست. این ویروس به کل سبک زندگی سرایت کرده. علایق، پاتوق‌ها، حتی مدل حرف زدن هم داره کپی میشه.
کافه‌ها رو ببین. یه زمانی پاتوق آدمای خاص بود که می‌خواستن یه قهوه بخورن و دو کلوم با پارتنرشون حرف بزنن و خیلی شیک خلوت کنن و یه موزیک لایت هم پخش میشد. ولی الان شدن لوکیشن عکاسی برای استایل‌های تکراری و موزیکی که از 4 تا اسپیکر داره با صدای بلند پخش میشه به همراه صدای قلیون.
اون قطار چالشا و دابسمش‌های مسخره چی؟ یه نفر یه کار بی‌مزه تو اینستا یا تیک تاک می‌کنه، فرداش هزار نفر همون رو کپی می‌کنن. انگار خلاقیت و فکر کردن کار سنگینیه، ولی تقلید کردن راحته و تایید هم میاره.
مقاله پیشنهادی: چرا تلاش برای تغییر دیگران، همیشه به ضررت تموم میشه؟
نظر منه، تو هم نظر خودتو داشته باش
الان یکی ممکنه بگه: «به تو چه ربطی داره؟ مگه این کارا بده؟» نه گلم، اصلاً بد نیست! هرکی هرجور حال می‌کنه زندگی کنه، نوش جونش.
اینجا دادگاه نیست، سایت شخصی منه. منم دارم حرف خودمو می‌زنم. حرف من اینه: تکراری بودن، حوصله‌سربره. خاص بودن، جذابه. تو حق داری با من مخالف باشی، همون‌طور که من حق دارم اینو بگم. تامـــــــــــام.
داشتن استایل شخصی خودت فقط مال تیپ و قیافه نیست. مال مغزته. مال انتخاباته. یعنی اونقدر برای خودت ارزش قائل باشی که اگه همه دنیا گفتن “الف”، ولی دلت با “ب” بود، محکم وایسی و بگی: “انتخاب من ب است. گور بابای اینکه بقیه چی میگن. خودت باش. حتی اگه قراره تنها آدم واقعی توی این شهرِ کپی‌ها باشی.